Mortal Kombat to premiera katalogu atrybutów Simona McQuoida w 2021 roku. Działa jako reboot firmy filmowej Detector Bros, dostosowanej do znanej kolekcji gier komputerowych o tej samej nazwie. Film, który zadebiutował późno w kinach i na HBO Max, jest równie mały narracyjnie, jak można się spodziewać. Ten pełnometrażowy film regularnie wydaje się być obszernym programem TELEWIZJI. Film Mortal Kombat z 2021 r. Wygląda i wygląda jak coś prosto z lat 90. – nic dziwnego, biorąc pod uwagę, że ten franczyzowy biznes początkowo miał swoje miejsce w filmie przez te lata. Ta zupełnie nowa korekta niewiele lub absolutnie nic nie robi, aby odnowić biznes franczyzowy lub jego historię, celowo trzymając się blisko początków produktu surowcowego i biorąc kilka niebezpieczeństw związanych z filmem lub narracją. Chociaż może to zadowolić część zagorzałych zwolenników, to niekorzystne, że producent James Wan, a także kierownik McQuoid nie zamierzają być choć trochę bardziej entuzjastycznie nastawieni do tej pracy. W obecnej formie Mortal Kombat to typowo dobry film o tandetnych działaniach; jednak dodatkowo wydaje się przestarzały i pusty – może nadszedł czas, aby nazwać to śmiercią dla tego franczyzowego biznesu, dopóki nie zostanie mu zaoferowana naprawdę nowa wizja.

Wydajność w całym filmie Mortal Kombat nie jest rewelacyjna – przypomina i jeszcze raz drewno jakiegoś tandetnego przeboju z 1995 roku (i nie w doskonały sposób). Lewis Tan miał już wcześniej obowiązki związane z aktywnością, a także jest idealny w serialu aktywności w filmie, podobnie jak pozostali aktorzy. Jednak wszystkie te sprawności wydają się znajomymi karykaturami, a także typowymi postaciami. Każda osoba zapewnia w filmie przesadną wydajność. Osobowości czują się nieco lepsze niż narzędzia fabularne wskazane do wygłaszania prezentacji lub uczestniczenia w kilku zsekwencjonowanych minutach aktywności. W szczególności postać Lewisa Tana ma coś, co wydaje się najmniej odkrytym łukiem – jest on rzekomo liderem filmu. Jednak praktycznie nie ma czasu, aby jego osobowość stworzyła jakikolwiek rodzaj lub stworzyła fascynujące połączenie.

Mortal Kombat w żaden sposób nie wskazuje na porażkę – niewiarygodnie krwawa aktywność i karkołomne tempo narracji oferują zwariowany i wyjątkowo pienisty nastrój sobotniej, wczesnej porannej animacji z oceną R, ale film nie ma silnego rzemiosła, osobowości ani dokładna opowieść. Komponenty filmu są znacznie lepsze niż całość, ponieważ cały film nie wydaje się, aby kiedykolwiek miał coś prawdziwego, opartego na kłopotach z aktywnością i spokojnymi dyskusjami. Poniżej była szansa na wniesienie czegoś świeżego do biznesu franczyzowego, a także, chociaż istnieją pewne dobre wysiłki, aby wprowadzić trochę więcej energii do tej gry komputerowej, Mortal Kombat jest znacznie bardziej znośny niż angażujący.

Judasz i Czarny Mesjasz (2021)

Judasz i Czarny Mesjasz to film z 2021 r. wyreżyserowany przez Shakę Kinga, a także wygenerowany przez Ryana Cooglera. Ten film, oparty na prawdziwej opowieści, informuje źródło FBI, które pełni funkcję kapitana bezpieczeństwa podczas wydarzenia Czarnej Pantery. Judasz i Czarny Mesjasz, z udziałem LaKeitha Stanfielda i Daniela Kaluuyi, mają niezwykłą historyczną historię o dużej skuteczności. Jednak film również wydaje się równy i spieszy, by uderzyć w każdy z jego narracyjnych i psychologicznych uderzeń. Pojawiając się po 120 minutach, Judasz i Czarny Mesjasz nigdy nie wydaje się, że uczciwie odkrywają swoją ziemię jako historyczną opowieść, a także nieszczęście.

 Skuteczność Judasza i Czarnego Mesjasza jest bezsprzecznie jedną z jego znaczącej wytrzymałości. LaKeith Stanfield, podobnie jak Daniel Kaluuya, ujawnili swoją ogromną różnorodność w dotychczasowych zadaniach, a także ten film nie jest wyjątkiem. Szczególnie Kaluuya jest zaangażowany jako przewodniczący Fred Hampton, entuzjastyczny, ale inteligentny i oddany lider obchodów. Stanfield jest wybitny w wielu istotnych minutach, ponieważ musi to przezwyciężyć, ukrywając swoją tożsamość jako źródło i nawiązując kontakt z osobami, których szpieguje. Jesse Plemmons oferuje niesamowitą, podtrzymującą rolę oprócz Roya Mitchella, a Deborah Johnson jest gwiazdą wybuchu epidemii z jej delikatnym zwrotem jako Dominique.

 Judasz i Czarny Mesjasz to niezwykła opowieść, która wymaga identyfikacji, empatii i zaangażowania, ale film na ekranie wydaje się dziwnie wyrównany, a także przeładowany. Supervisor Shaka King nie potrafi wpleść różnych aspektów filmu w jednolitą całość. Poza tym na stole pozostało wiele fascynujących szans. W szczególności osobowość Expense O’Neal często wydaje się nawet bardziej jak narzędzie fabularne niż całkowicie rozwinięta osobowość. Film nie zarządza LaKeithem Stanfieldem z zawiłością, do której ma prawo postać. Film odniósł jednak większy sukces z Kaluuyą jako przewodniczącym Fredem. Ponadto Judasz i Czarny Mesjasz oferuje prawdziwe poczucie tego, co sprawiło, że prawdziwy Fred był tak wciągający, a jego opowieść tak intrygująca. Film z historią tak niezwykłą i znaczącą powinien być silniejszy pod względem kunsztu i sensacji. Jednak Judasz i Czarny Mesjasz nigdy wcześniej nie ustalili się całkowicie.

Pranksterzy w trasie (2020)

Pranksterzy w trasie to film o sztuczkach z 2021 roku prowadzony przez Kitao Sakurai (który kierował odcinkami programu Eric Andre), w którym występują Eric Andre, Lil Rel Howery i Tiffany Haddish. Filmy trickowe często mają tendencję do podobieństwa. Jednak wydajność, montaż i niewinni ludzie uchwyceni wśród sztuczek decydują o najwyższej jakości filmu. Jeśli chodzi o Pranksterzy w trasie, film jest związany dowcipem Erica Andre oraz niewygodnym i niegrzecznym humorem, który rozumiał z rysowania. Nieuchronnie dwuminutowe triki nie przechodzą dobrze do tego 80-minutowego atrybutu, ale szalone bzdury filmu mogą wywołać chichot lub więcej. To jest lowball dowcip, nie zbliżający się do intensywności, jaką przyniósł film Borat Succeeding Moviefilm z 2014 roku, a także prawie każda sztuczka poniżej jest absurdalna i niegrzeczna. To nie znaczy, że Pranksterzy w trasie nie ma swoich minut; jednak sztuczki tutaj nie wydawały się wystarczające, aby wypełnić pełną funkcję.

 Jeśli chodzi o występy, Tiffany Haddish i Eric Andre kradną show, podczas gdy Lil Rel Howery działa głównie jako podtrzymujący grę gracz. Chociaż jest to głównie ciężarówka Andre, wiele razy Tiffany Haddish również skutecznie zajmuje uwagę. Ogólnie rzecz biorąc, nie mogę pomóc, jednak w przeciwieństwie do wspaniałej pracy, którą Maria Bakalova i Sacha Baron Cohen wykonali po prostu w 2015 roku, ale poniższe wydajności są wystarczające dla tego typu filmu-chwytania.

Pranksterzy w trasie to jeszcze bardziej przedłużona TELEWIZJA, wyjątkowa niż film fabularny – fabuła to przede wszystkim nieunikniony pomysł, a film jest wypchany niechlujnym, niewybrednym dowcipem, który działa ulotnie, a niektóre sztuczki są zabawniejsze od innych. Po osiemdziesięciu minutach Pranksterzy w trasie jest świetną przerwą w streamowaniu w domu, ale jest to ledwo predestynowane do zmniejszenia jako niesamowity zupełnie nowy eksperyment. Prawdę mówiąc, zakładam, że odrobina w programie Andre jest zabawniejsza i ostrzejsza niż to, ale Pranksterzy w trasie może działać jako świetne ulepszenie.

Dzień na tak (2021)

Dzień na tak to film z 2021 roku prowadzony przez Miguela Artetę, który może być tylko jednym z najbardziej atrakcyjnych obecnie funkcjonujących opiekunów. Filmowiec, który nakręcił filmy takie jak Beatriz na kolacji, a także Duckbutter, dodatkowo kierował Cedar Rapids, Alexander i Straszny, okropny, nie dobry dzień dla biednych. Poniżej ponownie współpracuje z Jennifer Garner z tej ostatniej, aby dokonać korekty publikacji, która jest powszechnie żałosna, ale nieuchronnie całkowicie bezpieczna. Różnorodni komiczni artyści, tacy jak Tona pieniędzy Feimster i Arturo Castro, pomagają w podtrzymywaniu żywotności filmu. Wśród nudnych i znajomych wygłupów porównywalnych domowych zabawek pojawiają się też nieregularne śmiechy.

 Jeśli chodzi o wydajność, Jennifer Garner spełnia swoją funkcję z poziomem doświadczenia, którego można się spodziewać – jest zabawna i czasami wyjątkowa; jednak przede wszystkim jest to ten sam stary chwyt. Édgar Ramírez ma wspaniałą egzystencję, a on i Garner są ze sobą znakomici; jednak poniżej nie robi się absolutnie nic rewolucyjnego ani zupełnie nowego. Z kilkoma z wyżej wymienionych komików można się śmiać, ale żarty są głównie durne.

 Pomimo wielu godnych uwagi minut, a także tępego dowcipu, Dzień na tak wciąż jest jednym z lepszych domowych zabawnych akcji na żywo w swoim rodzaju – pamiętam, że nie tak dawno temu wytrwałem w zabawie z ogniem. Autor Justin Malen, wraz z kierownikiem Miguelem Artetą, włożył w tę regulację wystarczającą ilość energii i życia, aby film zaczął działać w ciągu kilku minut. Przesłanie filmu dotyczące rodzicielstwa wydaje się niedopracowane i wymyślone, a znajoma metoda filmu rzadko daje wiele korzyści. Po 90 minutach Dzień na tak może od czasu do czasu być chwilowo radosną zabawą w domu, ale ta bezpieczna i schematyczna komedia przynosi bardzo niewiele.

Te trzy filmy to dla Ciebie za mało? W takim razie koniecznie zajrzyj na https://vodfilmy.pl i zapoznaj się z pozostałymi filmami i serialami online w ogromnej bibliotece!

Ryzykowny interes (1983)

Ryzykowny interes to reżyserska premiera Paula Brickmana w 1983 roku i film, który wywindował światową gwiazdę statku Tom Cruise do popularności. Ten mroczny zabawny dowcip jest znacznie ostrzejszy, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Eleganckie zdjęcia i piosenki w filmie, w połączeniu z wciąż niesamowitą wydajnością statku Tom Cruise, sprawiają, że jest to ekscytujący i zabawny film również dzisiaj. Mieszanka ekscentrycznego dowcipu i ostrego dowcipu sprawia, że ​​jest to film jedyny w swoim rodzaju, nawet jeśli jego sugestie przewyższają jego ogólną realizację.

Jedynym czynnikiem, który większość osób z pewnością będzie stale pamiętać, Ryzykowny biznes, a co najważniejsze, to statek Tom Cruise. Artysta, tak młody od razu w swojej pracy, wciąż ujawnia wszystkie znaki rozpoznawcze celebryty, do których dziś rozszerzył się świat. Ten zabawny obowiązek z niewielkim niezwykłym kątem czuje się całkowicie poza sterówką dzisiejszej gwiazdy kaskaderskiej. Jednak Ryzykowny interes nadal wydaje się jedną z jego najbardziej rewitalizujących, interesujących, a także intrygujących funkcji. To, co pozostaje takie samo w przypadku statku wycieczkowego w tym filmie, to po prostu to – klasyczny urok i projekt programu są oczywiste w tej słynnej serii tanecznej. Rebecca de Mornay też jest świetna jako Lana. Szkoda jednak, że rękopis filmu nie koncentruje się bardziej na jej osobowości i związku z Joelem ze statku Toma Cruise’a.

Dowcip amerykańskiego industrializmu i kultury w ryzykownym biznesie jest jeszcze bardziej żartobliwy i sprytny, niż mogłoby się początkowo wydawać. Scenarzysta/reżyser Paul Brickman sprawia, że ​​film jest nieprzewidzianą naganą kapitalizmu w sposób, który wydaje się świeży i nieprzewidziany, niemniej jednak lata później. Niezależnie od całego nowego projektu i podtekstu Ryzykownego interesu, film jest z pewnością czymś, co znacznie lepiej czuje się w komponentach niż jako całości. Tym, co skleja film ze sobą również w najtrudniejszych miejscach, jest statek Toma Cruise’a – on jest twarzą tego filmu.

Przekładaniec (2004)

Przekładaniec to brytyjski film z 2005 roku prowadzony przez Matthew Vaughna, aby poprowadzić filmy, takie jak Kick-Ass i kolekcja Kingsman. Ten elegancki, choć antyczny film kaparowy jest zgodny z krokami filmów od nadzorców, takich jak Man Ritchie, przylega do zespołu osobowości, kilku powiązanych ze sobą (i czasami trudnych do przyswojenia) historii i krótkiego czasu działania, aby utrzymać aktywność składającą się z . Daniel Craig kieruje planem filmu o nieskomplikowanym projekcie. Ponadto, chociaż ten gorączkowy film jest zadowalającą rozrywką, jego gęsta historia i różnorodność osobowości pozostają w formule kaparowej.

Daniel Craig jest zaskakująco świetny w filmie – jak zwykle jest błyszczący i modny. Jednak jego skuteczność jest również zniuansowana i odważna, ponieważ gra kogoś schwytanego w krzyżowym ogniu wielu skutecznych osób. Cały zestaw aktorów filmu jest świetny, a także kilka znanych twarzy na amerykańskich rynkach docelowych, takich jak Sally Hawkins i Tom Hardy, ma niewielkie obowiązki.

Zwykle uważam, że filmy z kaparami, takie jak Przekładanie się, są trudne do przylgnięcia, ale ich charakterystyczny design sprawia, że ​​są dość interesujące. Przekładaniec wydaje się świeży, choć mocno przerysowany, jak wiele z tych filmów. Jednak interesujące wydajności, a także niezwykle rozbudowane osobowości, sprawiają, że tę kaparową trasę można oglądać, nawet jeśli w końcu jest pozbawiona cech charakterystycznych.

Power Rangers (2017)

Power Rangers to film z 2017 roku autorstwa kierownika Deana Israelite, oparty na znanej franczyzie domowej rozrywki o tej samej nazwie. Film, w którym występują aktorzy scenografii, w tym Elizabeth Banks, jest początkiem opowieści dla Power Rangers, osobowości generowanych początkowo przez Saban Home Entertainment. Ten film, opracowany przez Saban i Lionsgate, jest próbą ożywienia osobowości za pomocą wyjątkowo znaczącego obrazu filmowego, aczkolwiek z początkowo nieinspirowanym wpływem. W Power Rangers czas życia filmów trwa kilka minut. Jednak ten niestarannie zbudowany film wydaje się być pospieszny i łagodny, aby stworzyć serce, wagę lub oświetlenie, których wymaga film. Pod względem tonalnym film przekracza granicę między prawdziwym serem a prawdziwym wysiłkiem w celu uzyskania znacznie bardziej zniuansowanej reprezentacji osobowości za maską, ale nigdy nie określa regularnie jednej metody. Kiedy Power Rangers działa najlepiej, trzyma się blisko produktu lub prób ustanowienia połączenia między przewodami, ale jest to zwykle nieostrożny film.

Aktorzy z serii Power Rangers próbują wydobyć z ziemi zwykle gorszą kompozycję. Dacre Montgomery, Naomi Scott, Becky G, Ludi Lin i RJ Cyler wnoszą znaczące piękno do swoich funkcji. Jednak te osobowości nigdy tak naprawdę nie uzyskują odpowiedniej linii dyskusji. Elizabeth Banks jako Rita Repulsa od czasu do czasu zachowuje elegancję jako przesadny zły facet. Jednak jej osobowość jest również słabo rozwinięta, aby pozostawić wpływ. Są minuty, w których działa chemia aktorów. Jednak wady scenariusza filmowego uniemożliwiają aktorom podnoszenie filmu.

Z porannym posiłkiem w stylu Club, a także tandetnym, a także cudownie sentymentalnym produktem z lat 90., z pewnością można by uwierzyć, że Power Rangers może dostarczyć magii, a także piękna minionego filmu. W niektórych przypadkach film ma — konkretne sceny aktywności i minuty z aktorami wydają się mieć przytulny odcień, jaki film dostosowujący program może mieć tak mały, ale odrębny, jak może mieć Power Rangers. Film Supervisora ​​Deana Israelites sprawia wrażenie, jakby został pocięty (być może przez warsztat w przestrzeni redukcyjnej), ponieważ rękopis nigdy nie porusza się między sobą w naturalny sposób. Wysiłki zmierzające do poszerzenia osobowości nie idą na marne, ale w filmie nie poświęca się zbyt wiele czasu, aby stworzyć postacie w sposób, w jaki powinny być. Power Rangers w obecnej formie jest bardzo nie do obejrzenia, jednak film nie ma spójności ani jednolitości – absolutnie nic, co dotyczy filmu, nie wydaje się znaczące ani oddane.

Pagglait (2021)

Pagglait to zupełnie nowy film, skomponowany i wyreżyserowany przez Umesha Bista, filmowca, który jak dotąd ma na swoim koncie dość mało niezwykłej pracy, a także występuje w tej grupie najbardziej doświadczonych indyjskich gwiazd osobowości. Ten wyrafinowany, delikatny, a także delikatnie zabawny film jest wnikliwie obserwowanym, czasem poetyckim, a także niezwykle śmiejącym się rozmyślaniem na temat identyfikacji, członków rodziny, a także smutku. Podczas gdy wiele indyjskich filmów koncentruje się na wydarzeniach weselnych, Pagglait podejmuje odważniejsze działania dla indyjskiego kina, koncentrując się na raczej mrocznym zabawie wokół pogrzebu. Celowe, psychologiczne instrukcje, szeroka gama skuteczności nokautu i niesamowicie wyjątkowa ścieżka dźwiękowa od Arijita Singha zapewniają Pagglaitowi wzruszający, ale rozdzierający serce wygląd. Prowadzona silnym zwrotem od Sanyi Malhotry, jest to opowieść o doświadczeniu kobiety z bólem i wolnością, o ile jest to opowieść o żałobie rodziny. Filmy takie jak Pagglait są czasami trudne do opanowania przez indyjskie kino – delikatny produkt i niuanse instrukcji są trudne do zlokalizowania. Jednak pomimo pewnych problemów, Pagglait jest etapowym osiągnięciem, które również szybko zostało zagrożone przez transmisję strumieniową. Darmowe Filmy https://vodfilmy.pl

Pagglait zawiera kilka najbardziej wyrafinowanych wydajności, jakie widziałem od jakiegoś czasu w indyjskim filmie – trudno jest zidentyfikować osobę, która nie dostarcza tutaj magnum opus. Placówka to Sanya Malhotra, której wyrafinowana wydajność poniżej przywodzi na myśl jej specjalną, miękką operację w filmach takich jak Photo. Malhotra łączy niepokój, uczucia, a także autentyczną, zmieniającą życie świadomość jej osobowości z niesamowitymi umiejętnościami, a także podczas gdy kilku wyjątkowo wykwalifikowanych artystów wokół niej je w jej czasie na ekranie, kreację dla jej postaci, a także jej własną. wydajność wyprodukuje coś pięknego i tętniącego życiem w czasie, gdy raporty kredytowe będą się toczyć. Niemniej jednak film jest często przesuwany przez plan filmowy, składający się z podobieństwa Ragubhir Yadav, Sheeba Chaddha i Ashutosh Rana, które są z łatwością wspaniałe w swoich dobrze napisanych funkcjach. A także, podczas gdy zestaw może okresowo tracić światło reflektorów, Sanya Malhotra jest dziś godna jej najwyższej wydajności i tego rodzaju pracy, która może być godna uznania. Również Sayani Gupta, w wyglądzie głównie kamea, łamie serce.

Chociaż każda osoba z pewnością szybko przyznałaby, że Pagglait jest filmem opartym na aktorstwie (powszechnie przypomina dobrze wyprodukowaną grę fazową), przemyślane pisanie i instrukcje kierownika Umesha Bista nabierają fazy produkcyjnej. To niewiarygodnie szczery obraz bólu, szczególnie w kontekście indyjskim, gdzie ceremonie i skomplikowane uczucia przechadzają się razem. Szczególnie szczególne jest tutaj napisanie osobowości Sanyi Malhotry, Sandhyi, dla której film służy jako psychologiczne i prowokacyjne badanie osobowości. Kiedy Sandhya napotyka trudne scenariusze, mentalnie i psychologicznie, Best rozwija solidny, współczujący punkt widzenia dla osobowości i Malhotry, mierzy się z trudnością przedstawienia skomplikowanej postaci. Kiedy Sandhya i (grabieżca!), jedna z najbardziej bolesnych scen filmu, może być ukochaną jej zmarłego partnera, ponownie spojrzą na wspomnienia z jego życia. Film ocenia także rozpacz członków rodziny, wstrząśniętych nieoczekiwaną śmiercią dziecka, oraz niezwykle realne ekonomiczne i psychologiczne przeszkody, które towarzyszyły tak niespodziewanej stracie. Supervisor Best aktywnie obraca wątek tego filmu, ostatecznie doprowadzając film do stymulującego, ale krytycznego końca, zamykając łuk, szczególnie dla osobowości Sandhyi. Zanim historia kredytowa się toczy, film okazuje się być opowieścią o bólu i wśród pomysłów.

The Industry (2020)

The Industry to kolekcja HBO 2020 opracowana przez Mickey Downa i Konrada Kaya, którą wygenerowało BBC. Ośmiodcinkowy początkowy okres tej kolekcji to wyjątkowo entuzjastyczny, niezwykle dobrze zagrany i znakomicie wykonany zbiór odcinków, które są żywiołowe i niezwykłe. Skonfrontowany z całym światem finansów, Industry bierze ogromną fabularyzowaną wolność dzięki swojej przesadnej i eleganckiej reprezentacji części tej branży o nazwie. To naprawdę zdolność programu do wykorzystania swojej teatralnej i zbyt dużej techniki, aby zapewnić mroźną i nieustępliwą rozrywkę domową, która rozwija rzeczywisty stres i osobowość. W tym samym czasie moje oglądanie nie było bez przerwy (to było 1,5 odcinka, długa przerwa, potem reszta); Ta niewielka, a zarazem niezwykle upojna kolekcja funkcjonuje w skomplikowanych osobowościach, a także znaczącej, choć naturalnej dramatyzacji. Epicka, elegancka metoda w branży sprawia, że ​​wznosi się ona na zupełnie nowe, entuzjastyczne elewacje – ta kolekcja jest osiągnięciem.

Przemysł obejmuje bardzo utalentowany i pokaźny zestaw obsad pełen żywych, aw niektórych przypadkach erupcyjnych wydajności. Początkujący członek rodziny Myha’la Herrold jest jednym z takich artystów estradowych. W swojej zwykle niebezpiecznej, wyjątkowo rozszczepionej wydajności jako Harper, Herrold nasyca subtelności swojej osobowości poprzez wzloty i upadki narracji. Jeszcze jedna nowicjuszka, Marisa Abela, masowo postrzegana jest jako Yasmin, wybitnie ugruntowana i rozumiana postać, która działa praktycznie jako dodatkowa postać w programie. Jeszcze jeden zestaw dla początkujących, Harry Lawtey i David Jonsson są równie wyjątkowi jak Robert i Gus w swoich podobnie fascynujących funkcjach. Dla zespołu niezidentyfikowanych artystów, aktorstwo w przemyśle jest najskuteczniejszym planem szokowym – nie tylko zestaw poniżej jest doskonały, ze sobą nawzajem, ugruntowują tę historię z rzeczywistą wagą psychologiczną, a także ryzykiem. Jedna z moich ulubionych wydajności pochodzi od doświadczonego artysty — Ken Leung urodził się, by zagrać Erica, jedną z najciekawszych, najbardziej zawiłych i pociągających osobowości w programie.

Rewelacje i filmy, które skupiają się na przemyśle pieniężnym, często bywają cięte i suche, a także krok po kroku. Jednak Przemysł obala założenia nie tylko przez włączenie elementów sensacyjnego melodramatu, ale także poprzez soczewkowanie swojej opowieści z punktu widzenia młodzieży, a także ekspertów. Deweloperzy Down i Kay rozwijają zazębiające się i trudne osobowości, a także wątki poboczne, często polegając na niemożliwie ekstremalnych okolicznościach i wysokim ryzyku. Jednak kolekcja nigdy tak naprawdę nie wydaje się zacięta lub nieprawdopodobna. Branża jest mądra, gładka i bezwzględnie okrutna, przekształcając istotną dyskusję i inteligentne kontakty, tworząc mydlane i niewątpliwie zabawne okoliczności, które uniemożliwiają przyłożenie. Program, który bierze na siebie tyle niebezpieczeństw iz taką aspiracją, w zasadzie na każdym kroku skazuje się na porażkę. Jednak oczywiste połączenie niesamowitej wydajności i artyzmu w branży sprawia, że ​​jest to jeden z najskuteczniejszych punktów, jakie widziałem na moim wyświetlaczu w twoim domu w dość czasie.

Dom na plaży (2019)

Dom na plaży to premiera funkcji reżyserskiej Jeffreya A. Browna w 2020 roku, która zadebiutowała w Shudder w 2015 roku po kilku rundach wydarzeń w 2019 roku. Chociaż głównie przyćmiony przez Hosta, przerażający komputer stacjonarny, który kontrolował przerażającą dyskusję w 2014 roku, Dom na plaży jest niezawodny i wyjątkowo mrożący krew w żyłach film niskobudżetowy, który łączy środowisko i technikę powolnego nagrywania, aby zapewnić zarówno fascynującą historię, jak i naprawdę ekstremalne minuty. Czas trwania filmu Supervisora ​​Browna może być krótszy niż 90 minut, ale Dom na plaży to film wolnopalny, z głównie drobną historią, ale ze świetnymi instrukcjami i środowiskiem użytkowania. Film nie unika budowania stresu w pierwszych trzydziestu do czterdziestu minutach, zanim ostatecznie wybuchnie. W przeciwieństwie do tego, różne inne filmy mogą chcieć dostać się bezpośrednio do ruchliwych części historii. Raczej Dom na plaży okazuje się być znacznie bardziej rozpieszczającym, innowacyjnym, a także pomysłowym filmem, niż może to być historia z filmu klasy B – kiedy film się zaczyna, nie cofa się. Jednak nagromadzenie stresu i niepokoju wymaga czasu.

Liana Liberato zapewnia dodatkowy opór w Dom na plaży, umiejętnie radząc sobie z główną postacią w tym przerażającym filmie, a także sprawiając, że każda scena wydaje się wiarygodna. Liberato opanowuje jedną okropną i specyficznie krwawą scenę w kierunku środka filmu (tak, ta scena!), a także reszta malutkich aktorów, w tym Noah Le Gros, są tutaj w wielkiej życzliwości.

Film taki jak Dom na plaży, z historią, która nie jest teoretycznie początkowa, może szybko skupić się na miazdze i serze swojej historii. Zamiast tego, kierownik Jeffrey A. Brown zapewnia filmowi poczucie prawdziwej zagadki Hitchcocka, podczas gdy narracja jest oparta i prosta. Film jest doskonale obiektywizowany przez Owena Levelle’a, a także wystrzeliwany za pomocą kamer wideo Alexa, co zapewnia mu zasięg i wrażenie strasznego filmu o dużym budżecie. Brownish zapewnia filmowi wyrafinowane style stylistyczne oraz podkreśla filmowe poczucie strachu i stresu w gorliwych i mądrych metodach. Nieuchronnie Dom na plaży okazuje się niezwykle fascynującą refleksją na temat naszego związku z naturą, oprócz ciekawego, a zarazem ciasnego filmu przerażającego.

Dwóch nieznajomych (2020)

Dwóch nieznajomych to krótki film z 2020 roku wyreżyserowany przez Travona Free i Martina Desmonda Roe, który opowiada historię walki chłopca o przetrwanie nieprzewidzianych okoliczności (która ma związek z tak długo, jak wymagam roszczenia dotyczącego historii, bez rujnowania) . Ten trzydziestominutowy film krótkometrażowy jest niezwykle inteligentnym, przemyślanym, zabawnym i niezwykłym sposobem zbadania poważnego problemu ucisku. Arogancja w sercu Dwóch Odległych Nieznajomych jest czymś znajomym. Jednak jest to metoda, dzięki której przełożeni Free i Roe przeprowadzają popularne narzędzie narracyjne, aby przedstawić prowokacyjną i wciągającą opowieść, która sprawia, że ​​Dwóch Odległych Nieznajomych zasługuje na to.

Wydajność w filmie jest również dość solidna, szczególnie od głównej bohaterki Jo-Vaughn Virginie Scott (znanej również jako Joey Badass), co sprawia, że ​​scenariusz filmu wydaje się autentyczny i żywy. Jego komiczne kotlety poniżej są również znakomite, szczególnie gdy wykonuje przeciwko Andrew Howardowi, co osłabia jego silną skuteczność.

Dwóch nieznajomych wykorzystuje mózgi i moc znanego filmu filmowego, aby uzyskać dostęp do stylów ucisku i zrozumienia. Supervisorzy Free i Roe dokładnie rozumieją, jak dobrze obalić założenia. Prawie trzydziestominutowy rozmiar tego krótkiego filmu dobrze to daje, nie rozszerzając zbytnio opowieści, ale w dodatku nie pozostawiając luźnych końców w przekazach stylistycznych, a także baśniowych. To poruszający, mrocznie zabawny, a także naprawdę prowokujący film.

Ojciec chrzestny (1972)

Ojciec chrzestny to film z 1972 roku prowadzony przez Francisa Forda Coppolę, który współtworzył kino wraz z Mario Puzo, którego publikacja po filmie jest oparta. Ojciec chrzestny jest jednym z najsłynniejszych i najbardziej znaczących filmów wieczystych, a jego doświadczenie w realizacji filmów i aktorstwa oznaczało się wiele lat później. Ten prawie trzygodzinny film staje się częścią filmowej trylogii. Pierwsza przedstawia Michaela Corleone jako dziecko Vita Corleone i powracającego żołnierza, wciągniętego w jego domową organizację przestępczej działalności, bez względu na to, czy nigdy tego nie miał na myśli. Podobnie jak kolejne filmy o mafii, Ojciec chrzestny zawiera szeroką gamę osobowości; jednak to, co sprawia, że ​​filmy Coppoli są tak ze sobą powiązane, to koncentracja na postaciach i tematyczny przepych. Podczas gdy znaczna część podróży w filmie ma związek z dojściem do władzy, Michael i jego domostwo mają nieustanny psychologiczny i pełen zrozumienia obraz – ten dotyczący wykroczenia, żalu i wstydu.

Wydajność filmu wydaje się być jednym z najlepszych, jakie kiedykolwiek zostały nagrane na wystawie. Marlon Brando nadal jest dziełem oporu, pomimo niezwykłej pracy Pacino, a także za każdym razem, gdy pan Brando pojawia się na ekranie, film oświetla energią elektryczną. Jego skuteczność jest wyjątkowa, skuteczna i niezależnie od wielu replik i parodii, zrobił to długo po premierze filmu, nadal jest zdecydowanie jedyny w swoim rodzaju. Al Pacino pozostaje w szczególnym rodzaju oprócz Michaela Corleone. Film jest nieuchronnie podróżą jego osobowości w ciemność, a artysta przedstawia tę podróż z psychologicznego punktu widzenia, pomimo cierpliwej strategii filmu.

To, co najwspanialsze w odniesieniu do „Ojca chrzestnego” reżysera Francisa Forda Coppoli wiele lat później, to fakt, że niezależnie od jego niemal stałej częstotliwości w popkulturze, kunszt filmu nie zginął w wyniku upływu czasu. Kiedy pierwszy raz się ukazał, film jest dziś tak wyraźny i niesamowity, jak powinien. Wiele z tego dotyczy gwarantowanych sprawności. Jednak instrukcje Coppoli są znakomite – jest to film o mafii z zimną krwią, który jest rozciągnięty i obfity. Wygląda na to, że film może pociąć kilka minut (rozpoznaję, że niektórzy prawdziwi apologeci Ojca Chrzestnego mogą uznać to za przestępstwo kryminalne). Jednak wydaje się, że jest nieco rozszerzony, ale Ojciec chrzestny (kompletny i długi, jak to jest) to film o powolnym spalaniu, który funkcjonuje do dziś.

High School Musical: The Musical: The Series (2019)

High School Musical: The Musical: The Series — seria to kolekcja na rok 2020 opracowana przez Tima Federle’a, która przyciąga niezwykle swobodnie z przebojowych filmów High School Musical. Niemniej jednak ta kolekcja Federle’a jest jeszcze bardziej meta-wywrotem filmów, z grupą podporządkowującą się zespołowi licealistów organizujących produkcję muzyki w oparciu o film w college’u, że kino zostało zwolnione. Dla Disneya kolekcja jest wyjątkowo spekulacyjna, nawet jeśli uderza we wszystkie skuteczne formuły. Należy pamiętać, że można przewidzieć program podobny do tego, aby osiągnąć. Niezależnie od praktycznie całkowicie oczekiwanej nostalgii i zazwyczaj kiepskiego podejścia do programu, High School Musical: The Musical: The Series niezwykle dobrze radzi sobie w większości komponentów, wiele dzięki utalentowanym aktorom i innowacyjnej metodzie. Kolekcja jest dobrze przemyślana i chociaż nigdy nie jest psychologiczna, jej melodramat zawiera wystarczająco intrygujące cechy, które podtrzymują tę niezwykłą pracę.

Obsada utrzymuje, że High School Musical: The Musical – The Series czuje się podnoszący na duchu i pełen energii. W placówce programu są Joshua Bassett i Olivia Rodrigo, które uzyskują funkcje bardziej zniuansowane niż wiele porównywalnych poprzednich ofert Disneya, składających się z filmów po utworzeniu kolekcji. Oczywiście program to samochód celebrytów, który ma reklamować umiejętności tych nowicjuszy – ta praca potwierdza, że ​​Disney to dobrze naoliwiony sprzęt. Jednak Rodrigo i Bassett mają szansę ujawnić jeszcze większą różnorodność niż wiele celebrytów Disney Network. Duża część czynnika, który wpływa na efektywność, sprowadza się do pisania, a także dokładnego sposobu opracowywania programu, a Disney + zapewnia wreszcie showrunnerom możliwość zbudowania czegoś, co wydaje się o wiele bardziej rzeczywiste i nowoczesne niż program Disney Network , jednocześnie dostarczając entuzjazmu, a także tandetności, której z pewnością można by oczekiwać od takiego programu.

W końcu High School Musical: The Musical — serial nie zawsze tworzy wciągającą narrację — niektóre odcinki są znacznie lepsze, a niektóre minuty są znacznie lepsze niż inne. Oprócz tego, że Disney nie może jeszcze wydać kilku swoich największych tropów narracyjnych, ten program jest najprawdopodobniej jedną z ich, jeszcze bardziej, małą przygodą, łącząc zupełnie nowe twarze z rozpoznawalnym domem i pozostawiając uczucie sitcomu Cena sieci Disney. Tak przesadny jak High School Musical: The Musical: The Series może być, wydaje się być współczesną bajką Disneya, zarówno pod względem materiału, jak i metody. Absolutnie nic się tutaj nie zmieniło, jednak High School Musical: The Musical: The Series jest sentymentalna, radosna i przyjemna – niezwykle solidnie wykonany cukrowy dreszczyk.

Nikt (2021)

Nikt nie jest filmem o aktywności z 2021 r. wyreżyserowanym przez Ilyę Naishuller (twórcę filmu Hardcore Henry), w którym występuje Bob Odenkirk i czerpie pomysły z kolekcji Johna Wicka. Ten ruch z oceną R to dobrze sterowana 90-minutowa przerwa z silnym zwrotem od Odenkirka na czele, wieloma interesującymi seriami ćwiczeń, a także świetnym przemalowaniem dowcipu, aby zachować świeżość rękopisu. Wiele sugestii, których nikt wcześniej nie zrobił, ale szybkie tempo i ograniczone budowanie i konstruowanie działania i opowieści sprawiają, że nikt nie jest wielce satysfakcjonującą rozrywką, nawet jeśli film nie jest tak początkowy i inteligentny, jak mógł być.

Bob Odenkirk, artysta estradowy, który jest najbardziej znany ze swojej znaczącej i komicznej pracy, pozostaje w czołówce jako główny bohater tego filmu. Odenkirk wnosi wiarygodną siłę do obowiązków właśnie tutaj, chociaż raczej nie ujawnia tak wielu swoich komediowych kotletów, jak gdyby przewidywał. Szybko staje się gwiazdą programu — wnosi do filmu życie, sprawiając, że jego wydajność wydaje się autentyczna.

Jeśli chodzi o aktywność funnies go, nikt nie jest predestynowany do szczególnej uwagi, być może poza przewagą z Odenkirk. Film wydaje się znacznie bardziej zróżnicowaną stopą dyskontową w filmach, które widzieliśmy, że są lepsze. Jednak przełożony Naishuller utrzymuje, że Nikt nie działa pełną parą przez praktycznie cały czas działania. Poniższa aktywność jest również niesamowicie dobrze zorganizowana. Scena autobusowa filmu jest dogodnie jedną z najlepszych scenografii wykonywanych od jakiegoś czasu, które wydają się być planem wydatków. Nikt nie jest zwykle wietrznym i doskonale sterowanym filmem akcji z dużą skutecznością, mimo że rzadko plasuje się wysoko w panteonie najlepszych przebojów kategorii.

Ostatnia nocka (2020)

Ostatnia nocka to film z 2020 roku stworzony i prowadzony przez Andrew Cohna, celebrytów Richarda Jenkinsa i Shane’a Paula McGhie, a także wygodnie jeden z najbardziej zaniedbanych filmów 2015 roku. Oznacza to również uruchomienie filmu fabularnego kierownika Cohna, jak również twórca filmu wybiera atmosferę sceniczną i rozpoczyna Ostatnia nocka – mały zasięg filmu i gadatliwa dyskusja sprawiają, że wygląda na to, że został wyreżyserowany ze sztuki. Pomimo scenicznej konfiguracji, ta 90-minutowa funkcja przyciąga interesujący i przekonująco poinformowany obraz dwóch osobowości i ich jedynego w swoim rodzaju partnerstwa. Film porusza również prowokacyjne wątki, bo choć nie potrafi wydobyć wszystkich drobiazgów, w które ambitnie się stara, to jednak odnajduje intrygujące minuty szczerości i złamane serce. Ostatnia zmiana to tylko jeden z najlepiej zagranych i dobrze wyreżyserowanych ukrytych skarbów 2020 roku – jeśli Pusty mężczyzna był zakopanym skarbem, dołącz ten zestaw do jego listy.

Zarówno Richard Jenkins, jak i Shane Paul McGhie promieniują w Ostatnia nocka – ich niedoceniana, ale podzielona wydajność szybko zalicza się do największych hitów filmu. Obaj artyści wykorzystują swoje znaczące funkcje na swoją korzyść, tworząc magię na ekranie, która nigdy nie wydaje się farsą ani wymuszoną, raczej skłaniając się do tych stosunkowo zwykłych minut, które są ułożone ze znaczną skutecznością. Funkcjonują ze sobą niesamowicie dobrze, a Jenkins szczególnie zapewnia powagę doświadczonego artysty, który ma osobowość, w której warto się zagłębić.

Ostatnia zmiana zwykle działa w wyniku koncentracji na swoich osobowościach – Cohn odkrywa genialne sposoby na zlokalizowanie zarówno podobieństw, jak i różnic między tymi dwiema osobowościami, a także wykorzystuje ich problemy i minuty relacji, aby znaleźć prowokacyjne motywy. Jenkins i McGhie również polegają na przeszkodzie, a także ten krótki film fabularny odwołuje się do wciągającej narracji, stosunkowo nie na miejscu. Mając to na uwadze, pasja filmu w niektórych przypadkach pozostawia wiele do życzenia – po pierwsze, znacznie dłuższy czas działania, który z pewnością bardzo dokładnie sprawdziłby kilka wspaniałych stylów tutaj, a także trochę więcej koncentracji w rękopis, a także pewnie trochę o wiele więcej dowcipu. Ostatnia zmiana to niezwykle satysfakcjonująca regulacja prędkości filmu.

O wszystko zadbam (2021)

O wszystko zadbam to film z 2021 roku prowadzony przez J Blakesona, który zadebiutował na Netflix i miał swoją premierę na TIFF we wrześniu 2020 roku. Ten mroczny thriller komediowo-kryminalny to modny, gorączkowy i niezwykle początkowy film, który obnosi się z rygorystycznym kunsztem i wyjątkową wydajnością , nawet jeśli jego skandaliczna fabuła może często prowadzić go w dół torów narracyjnych wysokiego ryzyka. Tym, co utrzymuje, że film odnosi się do wieczności, jest nokautująca skuteczność Rosamund Pike, wybrana do Złotego Świata za swoją rolę w filmie. Pike w pełni panuje nad tą osobowością i zachwyca się diabelsko wspaniałą funkcją z bryzą i kreatywnością. Scenarzysta/reżyser J Blakeson znakomicie ustala fabułę i fazę stylistyczną w O wszystko zadbam, ale to Rosamund Pike doprowadza film do celu.

Rosamund Pike naśladuje rolę Marli, kobiety, której kompas etyczny jest kontrolowany przez jej wyobrażenie, że nie ma wielkich indywidualności, które nie mają sensu, jak grać prostolinijnie, a także rozsądnie. To niezwykła osobowość i chociaż Blakeson nie może w pełni odkryć natury, Pike przedstawia subtelności dzięki swojej wyjątkowej funkcji w filmie. W rolach głównych występują Peter Dinklage i Dianne Wisest (równie świetnie w obecnej premierze Pozwól im rozmawiać) w wielkich i kluczowych obowiązkach, których informacje najlepiej przechowywać do czasu oglądania filmu. Eiza González jest również fantastyczną, utrzymującą się na stałe graczem, jak Fran. Jej praca poniżej potwierdza, że ​​artystka jest lepsza niż zasługująca na znacznie lepsze i cięższe funkcje niż te, które obecnie zarządza nią Hollywood.

O wszystko zadbam trzasków i szczekania z kreatywnością, a wszystko zaczyna się od nieprzewidywalnego i niezwykle atrakcyjnego rękopisu Blakesona. Film działa jako mrocznie zabawny thriller o przestępstwach kryminalnych i niezawodna, ale dziwna historia dotycząca aspiracji i chciwości w 2 zręcznie przygotowane godziny. Nie oferując zbyt wiele, raport wplata swoją metodę w ciekawą historię, która wydaje się wymagać pewnej racjonalnej wolności, ale nigdy nie spowalnia stresu ani szoków. , film zarządza również kilkoma niezwykle ekscytującymi seriami działań i wysokobudżetowymi seriami projektowymi. Wyjątkowo jedyne w swoim rodzaju dzieło Blakesona do filmu, w połączeniu z zapalczywą skutecznością Pike’a, sprawiają, że O wszystko zadbam jest żywiołowym, a także prowokacyjnym lotem thrillerowym.

A jeśli te 7 ciekawych propozycji filmowych to dla ciebie zdecydowanie za mało, koniecznie zajrzyj na https://vodfilmy.pl i przyjrzyj się pozostałym filmom w ogromnej bibliotece!